اي بهانه آفرينش! اي موعود ! درآستانه بهاري ديگر از ميلادت ايستاده ايم؛ بهاري كه بي حضور تو، سال هاست هم نشين خزان است. در فراق تو، گل ها انديشه شكفتن را از ياد برده اند و رودها، حيران در بستر زمين به دنبال ردّ پايي از تو سرگردان اند، چشمه ها در انتظار تو مي جوشند و درياها در فراق تو مي خروشند. زمين سال هاست در انتظار گام هاي تو خيره مانده است و درختان هزار سال است در قنوت دست هايشان تو را مي طلبند. اي ناگشوده ترين راز! دشت را بنگر و شقايق هاي داغ دار را كه يك صدا تو را مي خوانند. آفتاب، هر سپيده دم، به شوق ديدار تو طلوع مي كند و در حسرت ديدار تو، در دل آسمان مي سوزد. بگو، آفتاب جمالت كي و از كدامين سو مي تابد و دستان بهارآورت، در كدام فصل گل مي دهند. اي آخرين منجي! بگو قلب هامان كي به اجابت مي رسند، چشم هامان چه وقت با اشك شوق چراغاني مي شوند و گوش هامان چه هنگام با طنين آسماني صدايت آشنا مي گردند. بيا تا دل هامان دوباره عاطفه را تجربه كنند و پرواز را بياموزند. بيا تا روزگارمان يك سره آفتابي شود.
مهدي جان! تو در اوج حضور ايستاده اي و غيبت ما را مي نگري و بر غفلت ما مي گريي، ما به انتظارت مي نشينيم تا از انتهاي جاده خلوص بيايي و برايمان هديه اي از گلشن رضوان بياوري و از خداوند مي خواهيم كه ظهورت را نزديك فرمايد و پرده هاي ظلمت را از ديدگان ما بزدايد تا جمال دلربايت را ببينيم. 
سپيده دم روز پانزدهم شعبان سال 255 ه.ق مي دمد. عطري آسماني در فضا مي پيچد. نرجس در هاله اي از نور بوده و حكيمه (عمه امام حسن عسكري(ع)) بي قرار سوره قدر را زير لب زمزمه مي كند. آري! صبح صادق مي دمد و بوي بهشت فضاي خانه امام حسن عسكري(ع) را عطرآگين مي كند، زمين از آمد و شد فرشتگان آسماني غرق نور است. آن روز آفتاب بي قرارتر از هر روز طلوع مي كند تا چشمش به جمال فرزند منوّر امام حسن عسكري(ع) روشن شود. آفتاب نيمه شعبان مي دمد و با دميدنش، مژده طلوع آفتابي حقيقي را براي تمامي مردمان به ارمغان مي آورد و خداوند با قدرت بي پايان خويش، ولادت حضرت مهدي(عج) را از دشمنان مخفي نمود و تا به امروز، ايشان را مشمول حمايات خود قرار داده تا حكومت عدل جهاني به دست حضرتش برقرار گردد. ان شاءالله..